Willa Samoniówka – Historia

Nasza willa, znajdująca się w centrum Nałęczowa jest budynkiem zabytkowym. Jej wygląd na przestrzeni lat zmieniał się, jednak wciąż zachwyca każdego przechodnia. Od wielu lat funkcjonuje tu pensjonat, który serdecznie wszystkich Państwa zaprasza do swojego pięknego, gościnnego wnętrza. Oferujemy komfortowe pokoje do wynajęcia, w których każdy pobyt będzie wyjątkowy i pełen cudownych chwil. Poniżej mogą Państwo zapoznać się z historią Samoniówki. Bardzo do tego zachęcamy!

Początki dziejów Samoniówki sięgają pierwszych lat XX wieku. Południowy stok Nałęczowa należał wtedy do Michała Górskiego.

Gdy w marcu 1880 roku inżynier Górski nabył dobra Nałęczów, przebudowa i przystosowanie budowli parkowych do potrzeb uzdrowiska były już ukończone. Nowy właściciel zobowiązał się honorować warunki umowy dzierżawy między F. Nowickim a K. Czemierziną z października 1877 roku. Wokół Zakładu Leczniczego miała powstać dzielnica willowa, toteż inżynier Górski niezwłocznie po nabyciu dóbr przystąpił do ich parcelacji. Bliższe części majątku przeznaczył na działki budowlane, dalsze na gospodarstwa rolne dla chłopów. Część przeznaczona na gospodarstwa rolne otrzymała nazwę Kolonii Nałęczów. Parcele wokół uzdrowiska, przeznaczone pod budowę willi, miały powierzchnię około jednej morgi. Za grunt ten, najmniej wartościowy w gospodarce rolnej z uwagi na górzystość terenów (Armatnia Góra, Pałuby, okolice Jabłuszka), płacono najwyższe ceny. ( Aneta Żuraw, Nałęczów – historia powstania uzdrowiska,  http://teatrnn.pl)

Parcelacja gruntów nastąpiła w 1908 roku. Właścicielem działki po prawej stronie polnej drogi prowadzącej na Charz B, został Aleksander Bobrzyk. 22 września 1908 roku Aleksander kupił ten teren (288 Prętów) od Michała za 772 ruble.
Aleksander Bobrzyk z zawodu był stolarzem w Zakładzie Leczniczym w Nałęczowie. Z zamiłowania był pszczelarzem, działał społecznie między innymi w Towarzystwie Przyjaciół Nałęczowa. Niezwykle barwną osobą była Jego żona – Maria Bobrzyk z domu Szelburg, ciotka Ewy Szelburg-Zarębiny.
Maria została wysłana przez Zakład Leczniczy w Nałęczowie na kurs akuszerski do Warszawy, została pierwszą dyplomowaną akuszerką w Powiecie nowoaleksandryjskim (puławskim).

Około 1910 roku stanął na wzgórzu dom Marii i Aleksandra Bobrzyków. Dom murowany z miejscowego kamienia, otynkowany, kryty papą z drewnianym gankiem i balkonem. W tym samym czasie powstał również Domek Pszczeli oraz zabudowania gospodarskie. W ogrodzie pojawiły się drzewa owocowe oraz się około 100 uli.
Przed dom zajeżdżało się od strony wschodniej przez drewnianą bramę, nad którą widniał napis: „Akuszerka” a dom został opisany jako nieruchomość w Nałęczowie Zdroju pod nazwą Willa Nałęczów nr 82.
Wzgórze o dość ostrych zboczach otrzymało od miejscowej ludności nazwę Bobrzykowa Góra. Tutaj zatrzymywała się u swojej ciotki Ewa Szelburg.
21 kwietnia 1933 roku zmarł Aleksander Bobrzyk. Razem z matką Marią Viktorią z Szelburgów Bobrzykową zamieszkała w domu jej córka Viktoria razem ze swoim mężem Marianem Pawłowskim.
Marian, przez wiele lat pełnił funkcję sołtysa Nałęczowa, oraz przewodniczącego Towarzystwa Przyjaciół Nałęczowa. W tym czasie dom nazywany był Sołtysówką i przeżył swój pierwszy poważniejszy remont. Zmieniono pokrycie dachu: papę zastąpiono kwadratowymi płytkami z azbestu, wymurowano filary na ganku przed domem dodając żelazne balustrady. Już w tamtym czasie właściciele częściowo wynajmowali pomieszczenia na stancję, mieszkał tu wtedy – nauczyciel matematyki z nałęczowskiej szkoły, nazywany potocznie „Hefajstos”, ze względu na utykanie na jedną nogę.
W okresie przedwojennym zmieniło się również obejście przed domem za sprawą budowy brukowanej drogi prowadzącej od miasta do wsi Charz B, którą wkopano w głąb góry zmieniając jej stromiznę. Powstały wąwóz uniemożliwiał wjazd na posesję od strony ulicy, stąd zmieniono wjazd na taki, jaki jest obecnie – tzn od strony północnej .
W 1954 roku właścicielami 3/4 domu zostali Henryk i Helena z Piwnickich Siczek, a Maria Viktoria Bobrzyk zrezygnowała z przysługującego jej po mężu Aleksandrze dożywocia. Pozostałą ¼ część domu miała w posiadaniu Anna Teresa z Pawłowskich Wielgus.
27 marca1968 roku Helena i Henryk Siczek sprzedali dom w imieniu swoim oraz Anny Teresy z Pawłowskich Wielgus na współwłasność po połowie za kwotę łączną 80 000 zł. Henrykowi Józefowie Tarnawskiemu i Helenie Teresie Tracz.
W tym czasie dom podupadł, Józef Tarnawski przyjeżdżał tu tylko na wakacje mieszkając w jedynym nadającym się do zamieszkania pokoju z balkonem na poddaszu.
W tym też czasie Nałęczów uzyskał prawa miejskie. W ramach socjalistycznego rozmachu powstały plany rozbudowy miasta i Uzdrowiska Nałęczów. Zaplanowano zamianę południowego stoku w park zdrojowy oraz budowę sanatorium kombatantów i inwalidów wojennych. Dom upatrzył sobie jeden z dygnitarzy partyjnych z Lublina jako domek na letnisko…
Tarnawski obawiając się straty majątku, wystawił dom na sprzedaż.
24 kwietnia 1971 roku działkę wraz z domem kupił Zbysław Jan Samoń i jego żona Irena z domu Leśniak, za kwotę 90 000 zł. Kultywując tradycję oboje byli pracownikami Państwowego Przedsiębiorstwa Uzdrowisko Nałęczów w Nałęczowie. Zbysław Samoń również był zapalonym pszczelarzem…
Nowi właściciele rozpoczęli batalię o utrzymanie własności. Irena Samoń pisała liczne odwołania do Wojewódzkiej Rady Narodowej, Komitetu Centralnego Partii, posłów – np. prof. Kuźniewskiej – twórczyni neurochirurgii lubelskiej, etc, odwołując się od odgórnych decyzji wywłaszczeniowych. Działania te zakończyły się powodzeniem. W 1973 roku wywłaszczono właścicieli z sąsiedztwa, natomiast dzięki odwołaniem, sprawa własności przyszłej Samoniówki przeciągnęła się do lat osiemdziesiątych, kiedy to wycofano się z pomysłów rozbudowy parku na tym terenie.
Małżeństwo Samoniów wyremontowało budynek likwidując piece kaflowe, zakładając centralne ogrzewanie, kanalizację, wodę, doprowadzając gaz, telefon. Rodzina kontynuowała również wcześniejszą działalność poprzednich właścicieli domu – letni wynajem pokoi.
15 lica 1998 roku małżeństwo Samoniów przekazało nieruchomość swojemu synowi Radosławowi Antoniemu Samoń-Drzewickiemu. Nowi właściciele Radosław i Monika Samoń-Drzewiccy przeprowadzili w 2000 roku gruntowny remont z rozbudową domu dostosowując go do obowiązującego standardu dla pokoi do wynajęcia.

Willa Nałęczowska nr 82, zmieniła nazwę na Samoniówka.

Powodzenie Samoniówki oraz pojawienie się kolejnych dzieci w Rodzinie Samoń-Drzewickich wymusiły w 2011 roku kolejną – poważną rozbudowę domu, w wyniku której dom przybrał obecny kształt.
Obie rozbudowy, wykonane pod nadzorem konserwatorskim były utrzymane w duchu nałęczowskiej architektury uzdrowiskowej okresu międzywojennego. Zachowano między innymi oryginalny kształt sztukaterii, wielkości i podziały otworów okiennych.

Wszystko wskazuje na to, że dom przeżywa obecnie swój renesans…